Instrukcje dot. postępowania po wypisaniu ze szpitala: Kiedy dziecko płacze

Płacz

To normalne, że dzieci płaczą. Czasem dziecko chce tylko, aby je wziąć na ręce. Jeśli jednak płacz nie ustaje, należy poszukać jego przyczyny. Częste przyczyny płaczu obejmują:

• Głód

• Dyskomfort, np. mokra pielucha, zbyt ciasne ubranie, odczucie gorąca lub zimna, bóle przy oddawaniu gazów

• Zatkany nos. Może utrudniać dziecku oddychanie.

• Stres lub nadmierna stymulacja

• Choroba

Co robić, gdy dziecko płacze?

Płacz może być sposobem dziecka na poinformowanie Cię o problemie. Dziecko ufa, że zareagujesz na płacz i naprawisz przyczynę problemu. Znasz swoje dziecko lepiej niż ktokolwiek inny, chociaż na początku może być konieczne zgadywanie, o co mu chodzi. Jeśli trzymanie dziecka na rękach nie pomaga, można spróbować kilku innych rzeczy:

• Spróbuj nakarmić dziecko – może być głodne. Aby zapobiec bólom spowodowanym przez gazy, podczas karmienia pomagaj dziecku w odbijaniu co około 5 minut. Podczas karmienia główka dziecka powinna znajdować się wyżej niż reszta ciała. Nie przekarmiaj dziecka. Przejedzenie powoduje dyskomfort. Staraj się odczekać co najmniej 2 godziny między karmieniami.

• Sprawdź pieluszkę dziecka. W razie potrzeby ją zmień.

• Przygotuj dziecku ciepłą kąpiel. Możesz też przez pewien czas trzymać na brzuchu dziecka wilgotny, ciepły ręcznik. To może uspokoić niektóre dzieci. 

• Kołysz dziecko lub chodź z dzieckiem na rękach. Ruch jest uspokajający. Niektórzy rodzice i dzieci chętnie używają w tym celu chust lub innych nosideł bez użycia rąk.

• Podaj dziecku smoczek na czas drzemki lub snu. Nie przyłączaj łańcuszka lub klipsa do smoczka. Nie podawaj smoczka, dopóki nie zaczniesz w pełni karmić piersią. Karmienie piersią i regularne badania kontrolne pomagają zmniejszyć ryzyko wystąpienia nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS).

• Owiń dziecko w kocyk. Jest to tzw. „swaddling”. Może zapewnić niemowlęciu poczucie bezpieczeństwa. (W dalszej części tego dokumentu znajdują się instrukcje dotyczące owijania dziecka). Swaddling jest powszechny na całym świecie, ale stał się kontrowersyjny. Może sprawić, że dziecku będzie za gorąco. Co ważniejsze, jeśli koc poluzuje się lub zawinięte w niego dziecko przewróci się na brzuch, może się udusić. Porozmawiaj o tej metodzie z lekarzem dziecka.  

• Przytul dziecko do nagiej klatki piersiowej. Kontakt skóra do skóry może uspokoić dziecko.

• Nigdy nie potrząsaj dzieckiem. Dzieci, którymi potrząśnięto, mogą cierpieć z powodu niepełnosprawności przez całe życie. Jeśli nie możesz uspokoić dziecka, spróbuj odłożyć je w bezpieczne miejsce i zrobić sobie krótką przerwę. Poproś także członka rodziny lub przyjaciela, aby zaopiekował się przez chwilę dzieckiem.

• Jeśli dziecko ma zatkany nos, należy go udrożnić za pomocą gruszki. (Lekarz dziecka pokaże Ci, w jaki sposób należy to robić).

• Sprawdź, czy nie występują objawy choroby, takie jak gorączka lub biegunka. Jeśli myślisz, że dziecko jest chore, zadzwoń do lekarza.

Kiedy zadzwonić do lekarza dziecka

Zadzwoń do lekarza, kiedy dziecko:

• Ma biegunkę, wymioty lub nie chce jeść

• Ma gorączkę (patrz Gorączka u dzieci poniżej)

Gorączka u dzieci

Aby zmierzyć dziecku temperaturę, należy używać termometru elektronicznego. Nie wolno używać termometru z rtęcią. Istnieją różne rodzaje termometrów elektronicznych i różnie się ich używa. Są to:

• Doodbytniczy. U dzieci poniżej 3 roku życia najdokładniejszego pomiaru dokonuje się w odbycie.

• czołowy. Spełnia swoją rolę w przypadku dzieci od trzeciego miesiąca życia. Jeśli dziecko młodsze niż 3 miesiące wykazuje objawy choroby, można użyć takiego termometru w celach poglądowych. Jednak pediatra może chcieć potwierdzić temperaturę, dokonując pomiaru poprzez odbyt.

• douszny. Pomiary temperatury w uchu są prawidłowe po 6. miesiącu życia, jednak nie wcześniej.

• pachowy. To najmniej wiarygodny sposób pomiaru temperatury, jednak można użyć takiego termometru w celach poglądowych. Jednak pediatra może chcieć potwierdzić temperaturę w pomiarze poprzez odbyt.

• Doustny. Nie należy używać takiego termometru u dzieci młodszych niż 4 lata.

Termometru doodbytniczego należy używać ostrożnie. Zawsze należy stosować się do zaleceń producenta odnośnie do poprawnego użycia. Termometr należy włożyć delikatnie. Oznacz termometr używany doodbytniczo, tak aby przypadkowo nie użyć go doustnie, gdyż wówczas może dojść do zakażenia bakteriami ze stolca. Jeśli nie czujesz się komfortowo, używając termometru doodbytniczego, zapytaj pediatrę, którego typu najlepiej używać w zamian. Rozmawiając z pediatrą o gorączce u dziecka, poinformuj, w jaki sposób została zmierzona temperatura.

Poniżej znajdują się wskazówki, jak poznać, czy dziecko ma podwyższoną temperaturę. W zależności od dziecka pediatra może podać różne wartości. Stosuj się do konkretnych zaleceń pediatry.

Interpretacja temperatury u niemowląt poniżej 3. miesiąca życia:

• Najpierw zapytaj pediatrę, jak najlepiej zmierzyć temperaturę dziecku.

• Pomiar doodbytniczy lub czołowy: temperatura wynosząca bądź przekraczająca 100,4°F (38°C)

• Pomiar pod pachą: temperatura wynosząca bądź przekraczająca 99°F (37,2°C)

Interpretacja temperatury u dziecka od 3. do 36. miesiąca życia (3. roku życia):

• Pomiar doodbytniczy, czołowy lub w uchu: temperatura wynosząca bądź przekraczająca 102°F (38,9°C)

• Pomiar pod pachą: temperatura wynosząca bądź przekraczająca 101°F (38,3°C)

Pediatrę należy wezwać w poniższych przypadkach:

• Powtarzająca się temperatura wynosząca lub przekraczająca 104°F (40°C) u dziecka w dowolnym wieku

• Temperatura wynosząca lub przekraczająca 100,4°F (38°C) u niemowlęcia poniżej 3. miesiąca życia

• Gorączka trwająca ponad 24 godziny u dziecka poniżej 2. roku życia

• Gorączka trwająca przez 3 dni u dziecka powyżej 2. roku życia

Jak owijać dziecko kocem

Bezpieczne zawinięcie noworodka w lekki kocyk (swaddling) może pomóc dziecku poczuć się ciepło i bezpiecznie. Jednak swaddling może wiązać się z pewnym ryzykiem i musi być wykonywany w sposób bezpieczny. Nie należy obwijać kocem dzieci starszych niż 2 miesiące, ponieważ są one wystarczająco duże, aby nauczyć się innych sposobów uspokajania się. Zaczynają również próbować przewracać się na bok lub na brzuch. Oto jedna z metod swaddlingu:

• Złóż kwadratowy koc po przekątnej, tak aby powstał trójkąt. Obróć trójkąt tak, aby płaska podstawa znalazła się na górze, a wierzchołek na dole.

• Połóż dziecko na kocu tak, aby głowa znajdowała się nad prostą podstawą trójkąta, a stopy były obrócone w kierunku wierzchołka.

• Przełóż jeden bok trójkąta przez tułów dziecka i włóż go pod ciało dziecka (rys. 1). Najwygodniej jest dziecku z rękami złożonymi na piersi. Najlepiej jest pozostawić jedną rękę wolną, aby dziecko mogło ssać palce i nauczyło się samo uspokajać, ostatecznie bez konieczności zawijania go w koc.

• Zwiń dolną część kocyka luźno nad nóżkami dziecka i aż do szyi (rys. 2). Bardzo ważne jest, aby stopy i nogi dziecka mogły się swobodnie poruszać. Dziecko powinno mieć możliwość zgięcia nóg w górę i na zewnątrz w okolicy bioder. Nie należy unieruchamiać nóżek niemowlęcia i otulać ich w pozycji wyprostowanej. To zwiększa ryzyko nieprawidłowego rozwoju stawów biodrowych. To z kolei może powodować dysplazję i nadwichnięcie stawów biodrowych. Jeśli dziecko ma dysplazję stawów biodrowych, nie owijaj go w kocyk. 

• Drugi bok trójkąta owiń wokół klatki piersiowej dziecka (rys. 3).

• Po zawinięciu dziecka w kocyk często sprawdzaj, czy:

  • Kocyk pozostaje na swoim miejscu. Luźny kocyk może przykryć twarz dziecka i spowodować uduszenie. Ciasne kocyki mogą jednak utrudniać dziecku oddychanie, dlatego upewnij się, że możesz łatwo wsunąć 3 palce między kocyk a klatkę piersiową dziecka.

  • Dziecko leży na plecach. U dzieci leżących na boku lub na brzuchu (lub u dzieci, które przewracają się na bok lub na brzuch) występuje większe ryzyko SIDS.

  • Dziecku nie jest za ciepło. To może zwiększyć ryzyko SIDS. Staraj się używać lekkich koców lub prześcieradeł do owijania dziecka.

Rysunek 1.

Rysunek 2.

Rysunek 3.